ببین یاری ندارم جز تو در خانه

تو شمعم باش من هم مثل پروانه

به سوزت چون بسوزم تا سحر امشب

صبا گوید که بود این بنده دیوانه

چنان مستت شوم از می گساری ها

که از دل برکشم چون نعره مستانه

چنان گردم به دور اسم زیبایت

که مسجد را کنم مانند بتخانه

نه نفرین و نه شکوه از کسی دارم

که من مست می نابم به میخانه

چنان مستم که فقر از یاد هم بردم

بخوانم از طرب من شعر شاهانه

بخر جانا مرا هم چون شهیدانت

بیا بنگر به این بد مهربانانه

تو بارانی نمی پرسی نشان ها را

نظر داری به مسجد هم به میخانه

تو بارانی که نشماری قدح ها را

بگیر از اشک پرکن این دو پیمانه

اکبر پورآقا